PIOTR ROGUCKI

Miasto o zmroku wypełnia się:

Skargami żon, skomleniem psów.

Zgrzyty w arteriach odległych miejsc.

Po bruku mkną transporty snów.

Wieją stąd watahy tirów

Do takich miejsc, gdzie się żyje lżej.

Słowa są jak tłuste ryby –

Otwierają pyski, nie mówią nic.

Bloki rozgrzane czerwcowym dniem

Strzepują w mrok gorący kurz.

Z okna wyskoczył jej wątły cień,

Bezgłośny szept, gwałtowny puls.

Wszystko z wysokości moich okien

Ręce w powietrze, włosy na wietrze,

Piegi - w locie mrówki złote,

Niedobry bruk wdarł się do ust.

Nagły zryw

Cichy wrzask

Przestrzeń drży

Zmienia kształt

Dziwi mnie

Własny wstyd

Zbawić się

Zabrakło

Sił